Onlangs stond ik voor het eerst in een magazine.
Echt zo ontzettend bijzonder om mijn verhaal in het magazine “Carolien” te zien.
Graag deel ik het artikel hieronder met jullie.
Weg met al die ruis, zegt simplicity parenting coach Edith Moolenaar. Edith begeleidt haar cliënten – drukbezette ouders – met het vereenvoudigen van hun huis, leven en hoofd, waardoor ze weer tot de kern kunnen komen. “Door met mij te werken, ontstaat er ruimte om trouw te zijn aan wat jij belangrijk vindt in jouw leven, en in dat van je gezin.”
Als coach laat ik ook ouders inzien dat je minder hoeft te doen en meer mag (los)laten. Want door je dagelijks leven te versimpelen, kan je veel meer rust, aandacht en geluk ervaren dan wanneer er te veel prikkels zijn en er teveel moet.
Ieder zijn of haar verhaal
Als mens hebben we allemaal onze eigen verhalen gemaakt. Verhalen gebaseerd op de pijnlijke ervaringen die iedereen meemaakt in zijn leven. Vaak al in de kindertijd, als een soort overlevingsmechanisme. En we hebben patronen ontwikkeld, waardoor we steeds op een bepaalde wijze reageren, ook op onze kinderen. Niet vanuit een zacht hart dat vindt dat kinderen helemaal zichzelf mogen zijn, in hun eigen tempo mogen groeien, maar vanuit een verhard hart.
Wanneer word je getriggerd?
De ouders die bij mij in de praktijk komen, hebben bepaalde hulpvragen, zoals: De sfeer thuis is niet goed, hoe krijgen we het weer positief? Er is veel ruzie of spanning, hoe lossen we dit op? Of: De kinderen zitten niet lekker in hun vel, wat kunnen we daaraan doen? Ze verwachten vaak dat ik dan met de kinderen aan de slag ga, maar dat gebeurt zelden. Ik begin bij de ouders. Bijvoorbeeld door bepaalde situaties onder de loop te nemen. Wat gebeurt er bij jou als het niet positief gezellig is? Wat voel je dan? Dan kom ik altijd bij een oude pijn terecht die op dat moment getriggerd wordt. Soms uit die zich in een gevoel van onmacht, verdriet, frustratie. Het mooie is dat als ouders weer contact met zichzelf kunnen maken, zij zich ook weer meer verbonden voelen met hun kinderen. Ik begeleid dit proces overigens met zachte hand. We voeden onze kinderen naar ons beste kunnen op, we maken fouten, we leren met vallen en opstaan en zijn gewoon mens. Je zult gaandeweg zien dat het zachte hart je veel oplevert, namelijk dat je vanuit contact met jezelf naar je kind kan kijken en hem of haar weer echt gaat zien.
Welk ritme speelt er?
Een andere route die ik bewandel en die de rust en sfeer in huis zeker ten goede komt, is meer praktisch. Ik kijk naar hoe de week eruitziet. Wat zijn de piekmomenten, de plekken waarop de spanning het hoogst is en iedereen iets moet in het gezin – koken, sportclubjes, van en naar school of werk – en waar is er ruimte, leegte? Staat er sowieso wel genoeg rust en ruimte tegenover die overvolle uren; is er überhaupt lummeltijd? Soms is het echt noodzaak te schrappen in de sportclubjes, hobby’s, bepaalde vriendschappen of dingen die je allang niet meer wil en die niet meer bij je passen. Om zo tijd vrij te maken om naar binnen te keren.
Minstens net zo waardevol als die rust is ritme, in de vorm van herkenbare momenten in de week. Bijvoorbeeld: op vrijdagavond kijken we film met z’n allen, de jongste lees ik avonds voor op het grote bed en zondagochtend ontbijten we uitgebreid met elkaar. Op deze momenten weet je je met elkaar verbonden. Kinderen gedijen hierop, het biedt veiligheid. Want hoe hectisch de week ook was, hoe moeizaam de gesprekken ook verliepen, die film op vrijdag gaat door, dat moment hoort bij ons gezin. Ritme zorgt voor mooie herinneringen. Zelfs later nog, als je zelf een gezin hebt, weet je nog welk ritme in jouw gezin een belangrijke rol speelde. Koester die momenten!
Sisterhood.
Moederschap is lang niet altijd makkelijk. Kinderen spiegelen je in alles. Zit jij niet lekker in je vel, ben je gestrest, dan krijg je het op een presenteerblaadje retour. Toch vinden we vaak dat een gezin altijd op rolletjes moet lopen en dat een moeder een soort superheldin moet zijn, die kinderen troost, altijd kookt, met de meest fantastische traktaties op de proppen komt en nergens een steek laat vallen. Dat ze een keer stevig uitvalt naar haar kinderen, schreeuwt of onredelijk is, daar hebben we het zelden over. En dat terwijl iedere vrouw die ik spreek, wel eens verdrietig naar bed gaat omdat ze die dag niet de moeder was die ze wilde zijn en zich daar naderhand schuldig over voelde. Dus als we het over sisterhood hebben, laten we dan de lat voor onszelf en elkaar niet zo onhaalbaar hoog leggen en dit soort verhalen meer delen, onszelf en elkaar minder veroordelen in ons moederschap. Laten we zachter zijn naar elkaar.’
Liefs, Edith
Wil je het gehele magazine bestellen? Dat kan hier.
