“Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd”, zei mijn opa vroeger.
Dit gezegde is blijven hangen, ik hoor het regelmatig echo-en in mijn gedachten.
Ik heb geleerd me te verwonderen over de kleine dingen.
Dankbaar te zijn.
Zoals de bloesem die je nu weer ziet in de natuur.
Gewoon weer in bloei, wat er ook in de wereld gebeurt.
Een glimlach van een onbekende op straat.
Een kop koffie met aandacht drinken.
Een mooi gesprek met een vriendin, waarbij je echt contact voelt.
Achteroverleunen en stil staan. Ik hou ervan. Dankbaar zijn voor de kleine dingen.
Als je die kleine dingen bij elkaar zou harken en op een berg zou leggen. Ik ben een beelddenker, dus zie het nu voor me.
Zie jij het ook? Een berg vol momenten van verwondering en dankbaarheid. Opeens is het best wel veel en zie je een grote berg.
Waar ik je toe zou willen uitnodigen is kleine momenten te gaan koesteren.
Aandachtig te zijn voor die momenten.
Er stil bij te staan.
Je dankbaarheid te voelen.
Je te blijven verwonderen over wat er wel is.
Voor je het weet, zit je met een grote glimlach op jouw eigen berg met geluksmomenten.
Ik denk dat mijn opa mij dat heeft willen leren.
Niet zozeer dat ik het grote niet waard zou zijn. Of dat ik hard mijn best moet doen.
Juist blijven kijken naar het kleine. Open, aandachtig in het moment.
Hé, daar heb ik weer een momentje van dankbaarheid. De wijze les van opa.
Lieve schat, ga jij ook kleine momentjes van verwondering, dankbaarheid en geluk verzamelen?
Ze zijn overal, om je heen en in je.
Laat het me vooral weten. Dat zijn voor mij ook weer momentjes van geluk.
