Van wie is het probleem? Ik stel deze vraag regelmatig aan ouders.
Stel, je komt thuis na een intensieve dag werken met knallende hoofdpijn. Bij binnenkomst zie je de kinderen vrolijk schreeuwend, net even te luid, springen op de bank.
Misschien is het eerste wat in je opkomst; nee, dit is echt te veel nu. De kinderen moeten echt rustiger zijn na zo’n drukke dag.
Je lontje is kort en snauwt tegen de kinderen. Je kinderen zitten lekker in hun spel en luisteren niet en al snel wordt het een strijd. En gedoe. En ruzie. Dat was het laatste waar je op zat te wachten.
Eerst: van wie is het probleem?
Als ouders is het wel eens zoeken in het opvoeden en ouderschap.
Soms willen we dat onze kinderen zich anders gaan gedragen.
Omdat het zo hoort.
Of zodat wij ons beter voelen. Of meer ontspannen.
Zij moeten anders zijn, anders doen, en dan voel jij je…..vul maar in.
Zo maken we onze kinderen verantwoordelijk voor ons gevoel.
Wat je jezelf kan afvragen is; Van wie is eigenlijk het probleem?
Is het van je kind die op de bank springt?
Of van jou, voor wie het teveel is?
Andersom willen we soms het probleem van onze kinderen overnemen.
Bijvoorbeeld: je kind worstelt met een vriendschap. Wij voelen ons verantwoordelijk en willen helpen door oplossingen aan te dragen. We nemen het eigenaarschap van het probleem over van ons kind. Terwijl we ons kind meer helpen door te stimuleren en begeleiden om zelf oplossingen te bedenken.
Herkennen van wie het probleem is, is de basis voor de communicatie die erop volgt. Kijk eens naar dit voorbeeld.
Het uitgangspunt hierbij is: ben jij eigenaar van het probleem? Dan kan jij er verantwoordelijkheid voor nemen. Is het probleem van het kind, dan kan er je er voor hen zijn en luisteren wat het nodig heeft.
In de praktijk
Als je helder kunt zien van wie het probleem is, dan kun je daar je communicatie aan verbinden.
Dat betekent: heb jij last van je kinderen die druk zijn, dan ben jij eigenaar. Dat heeft niets te maken met je kinderen.
Dan kan je zelf je verantwoordelijkheid nemen voor dit “probleem”. Even een wandelingetje maken om je hoofd leeg te maken bijvoorbeeld. Of een gesprek op je werk hebben over de werkdruk. Nee zeggen als er nog meer werk jouw kant op komt.
Is het probleem van het kind? Dan zegt dat niets over jou. En mag je er echt zijn voor je kind. Door oprecht te luisteren stimuleer je je kind actief eigenaarschap over het probleem te nemen en zo zelf naar oplossingen te laten zoeken.
Als je een onderscheid kan maken van wie het probleem is en je weet hoe je daarnaar handelt, dan zal je zien dat de neutrale situatie geen probleem steeds vaker zich voordoet.
Hoe is het dit voor jou? Maak je je kinderen (of misschien je partner) verantwoordelijk voor jouw probleem?
Voelen de problemen van jouw kinderen van jou?
Wellicht kan je de aankomende weken eens onderzoeken hoe dit voor jou is.
Met in een zacht hart, dat ken je ondertussen van me 😉 Het geeft zoveel rust en ruimte om dit te voelen.
Laat je weten hoe het voor jou is?
