Opvoeden tegen je natuur in: niet alleen in mijn blogs maar ook in mijn leven een bekend thema. Want o jongens, wat willen we het goed doen. Als moeder, als vader. Opvoeden zoals het hoort, zoals je zelf hebt geleerd of juist helemaal niet. Maar heel erg willen opvoeden brengt vanzelf een tegenstrijdigheid met zich mee: je probeert iets te doen en te bereiken dat kennelijk niet erg au naturel gaat.
Een voorbeeld. Mijn stoere dochter met heimwee. Voor de zomer zat zij in haar laatste jaar van de basisschool, waar ook het groep 8-ritueel bij hoort: kamp. Nu was kamp niks nieuws voor haar: het jaar ervoor was er óók kamp geweest. Met dit verschil dat ik in dat jaar meeging als kampouder. Zij had een leuk kamp zonder heimwee.
Dit jaar waren er andere ouders die meegingen. En bovendien: ze was nu toch twaalf, ze zou er wel overheen gegroeid zijn. Ik vertelde haar dat ik niet mee zou gaan. En ondanks haar teleurstelling hield ik voet bij stuk. Ik sprak met de meester af dat we geen alternatieven zouden bieden, een beetje dwingen zou haar misschien wel over de heimweedrempel helpen.
Maar haar angst om zonder ons op kamp te moeten, bleef. De week voor vertrek huilde ze elke avond. Ze zag er zó tegenop. Ze wilde wel mee, o ja. Maar ook weer niet. Want helemaal naar Texel, daar zouden wij haar toch nooit kunnen halen als het moest.
Je herkent het vast wel; opvoeden tegen je gevoel in. Je moeder die zegt dat een kind écht in z’n eigen bed moet slapen, terwijl jij het liefst je kroost altijd dichtbij hebt. Het consultatiebureau dat roept dat borstvoeding noodzakelijk is voor een goede start en jij die denkt: moet dat zo ondraaglijk veel pijn doen?
Dat tegen onze natuur ingaan, dat doen we best vaak. Misschien omdat we denken dat anderen het beter weten. Of omdat we het liefst normale, gezonde en gelukkige kinderen hebben en denken dat te bereiken met een manier van opvoeden die heel gangbaar lijkt. Je weet wel, dat consequente opvoeden dat die vriendin met die geslaagde, goed luisterende kinderen doet.
Maar diep in ons hart voelen we dat het niet matcht met ons moedergevoel. Daar klinkt namelijk de zachte, lieve stem van ons instinct. Die ouderlijke intuïtie die feilloos klopt wanneer het erop aan komt. Maar helaas laten we dat stemmetje vaak overschreeuwen door adviezen van anderen, en vaker nog, door onze eigen ideeën over opvoeden, of door onze eigen stress, zorgen of twijfels.
Het was niet de eerste keer dat ik mezelf wijsmaakte dat ik moeilijkheden moest overwinnen met stevig opvoeden. In dit geval probeerde ik met standvastigheid mijn kind te dwingen haar heimwee te overwinnen. Maar mijn eigen aanpak gaf ook mij buikpijn. Opvoeden tegen je natuur in, dat gaat uiteindelijk wringen.
Ik heb zo’n vriendin die over de geweldige kwaliteit beschikt zowel invoelend als heel direct te zijn. Ik belde haar over de knoop in m’n maag, over mijn gespannen kind, het dilemma van haar iets willen leren maar haar ook iets willen gunnen. “Hier wordt geen traan meer over gelaten”, was haar eerste antwoord. “Het is helemaal oké als je er wél voor haar bent”. Wilde ik mijn kinderen immers niet leren goed te luisteren naar hun gevoel? Trouw te blijven aan zichzelf? Dan werd het tijd dat ik het goede voorbeeld gaf.
Ik hakte meteen de knoop door. Die kampweek huurde ik een gezellige Airbnb op Texel. Elke avond haalde ik mijn dochter op en bracht haar vroeg in de ochtend weer terug. Terwijl zij met een gerust hart kon genieten, waaide ik lekker uit.
Trouw blijven aan je intuïtie, dat is niet altijd makkelijk. Maar als het wringt, als je voelt dat je je op onbekend terrein begeeft, vraag dan om hulp. Bel een vriend, ga wandelen, schrijf het op. Het antwoord zit altijd in jou.
Doe jij wel eens iets wat tegen je moedergevoel ingaat? Wie of wat brengt jou weer op je eigen pad?
