Een zacht hart, daar deelde ik onlangs iets over op Instagram en ik kreeg veel reacties en mailtjes hierover. Daarom dacht ik: laat ik met jullie delen wat voor mij een zacht hart is. En waarom het zo waardevol is om een zacht hart te hebben.
Tijdens mijn coaching van ouders komt er altijd een moment waarin we op zoek gaan naar dat zachte hart. Om vanuit deze plek, in contact met zichzelf weer of beter contact te maken met hun kind. Want een ouder die ver verwijderd is van zijn eigen hart, kan ook moeite hebben met contact te maken met hun eigen kind.
Ouders komen in eerste instantie bij mij omdat het niet lekker loopt in een gezin. Er is ruzie, onbegrip, stress en gedoe. Uiteindelijk komen we bijna altijd uit bij het kind in de ouder. Die innerlijke ik die zich niet gehoord of gezien voelt. Waar geen plek voor is.
Dat innerlijke kind heeft iets nodig. We bekijken het met compassie, vanuit een zacht hart. Wat heeft het kind in jou nu nodig? Hoe krijgt het bestaansrecht?
Het hebben van een zacht hart staat voor mij voor vertrouwen hebben, verbonden zijn, liefde hebben en ontvangen. Maar het begint allemaal natuurlijk met zelfliefde.
Dat zelfliefde de basis is leren we onze kinderen ook, althans; dat willen we ze leren. Maar om dat voorbeeld te kunnen geven, zullen we ook naar onszelf als ouders zacht moeten zijn. Ons innerlijke kind beschermen en liefhebben.
Wat daarvoor nodig is? De pijnlijke stukken in jouzelf aan te durven kijken, zonder dat je hier perse iets mee moet. Zien waar je het moeilijk mee hebt. Geen gewroet of onderzoeken, laat het er gewoon zijn. Weten dat dit om heling vraagt is genoeg.
Want leven vanuit je zachte hart is op sommige momenten een regelrechte uitdaging. Er gebeurt van alles met je in dat leven, als kind, als ouder. En gaat dat hart soms schuil onder een laag ijs, een bakstenen muur, prikkeldraad. Je focust je op anderen, op je werk, om maar niet te voelen.
Dat is onze manier van coping. Ons overleefmechanisme. Maar wees gerust: dat is helemaal oké. Zelfcompassie, weet je nog?
Weet dat er stukken in jou zijn die je kunt helen. Het enige wat je daarvoor hoeft te doen – en dat is niet altijd makkelijk – is het te aanschouwen. Voel compassie voor jezelf, voor dat kind dat het moeilijk heeft. Laat maar stromen, die zelfliefde. Daar hoef je je best niet voor te doen, het is er namelijk al.
Dit helen doe je niet alleen voor jezelf, maar ook voor je kinderen. Voor de relatie die je met hun hebt en voor de manier waarop zij deze wereld ervaren. Zodat ook jouw kinderen vanuit in hun eigen zachte hart leven.
En jij? Leef jij vanuit je zachte hart? Of is er onbegrip, irritatie en stress in jouw gezin?
