Ik voelde me zo’n hamster in het wiel dat bleef draaien.
Een bedrijf runnen in coronatijd. Verkopen en overdragen, een proces wat niet supersoepel verliep. De gezinnen die ik coachte. Mijn vader die twee keer met een hartinfarct in het ziekenhuis belandde. Naast de clubjes, het huiswerk en de was. Ik stond aan en ging maar door.
Dit ging ten koste van slaap. Ik zag mijn vriendinnen weinig. Schoof vaker een pizza in de over en de hond liep kleinere rondjes. Ik weet dat ik veel kan, maar niet alles.
Er is een noodzaak om nu te vertragen
We zijn een weekje naar Limburg gegaan. Daar is het tempo lager. Het heuvellandshap geeft ruimte en rust. De stress voel ik nog in mijn lijf, al was de ergste drukte voorbij. Ook voel ik redelijk wat spanning. En ik voel de tol die ik nu moet betalen. Maar mijn hoofd stopt met draaien. Meer dan ooit voel ik hoe belangrijk het is om te vertragen en stil te staan.
Een adempauze, dat is wat ik nodig heb
Wat niet betekent dat ik in Limburg boven op een berg ga zitten. Wel nu achteroverleunen en vertragen. Luisteren naar mijn kinderen als ze een verhaal vertellen, met aandacht, een massage nemen, een lange wandeling met de hond en man. Wij hebben ook langs elkaar hebben geleefd. Lezen. Koffietjes met vriendinnen. Wat yoga-oefeningen doen. Lang badderen. Vooral even niets en lummelen. Onthaasten.
Ik kies nu voor een ander tempo
Vroeger zou ik doorgaan, dat ken ik maar al te goed. Been there, done that. Ik stap uit het rad en bepaal mijn eigen tempo. Uitademen, vertel ik tegen de ouders die ik coach, is net zo belangrijk als inademen.
En jij? Hoe is jouw leven nu? Wil je stoppen met rennen in jouw rad? Onthaasten en uitademen?
