Ik heb mijn bedrijf verkocht.
Zo, het is eruit. Best wel een dingetje om dit zo op te schrijven.
Al twee weken ben ik officieel geen eigenaar meer van mijn kinderdagverblijf.
Deze week neem ik afscheid van de kinderen, word ik uitgezwaaid. net zoals ik met zoveel kinderen en leidsters heb gedaan. Alleen ben ik degene die gaat.
Ga ik nog een keer met mijn fantastisch personeel uit eten en nemen we afscheid.
Dan is het klaar, afgelopen, over en uit. Einde van dit hoofdstuk.
Ik heb er al wat tranen om gelaten, van verdriet, van rouw. Geschreeuwd in de auto.
Dit is het grote loslaten.
Ik hou enorm van dit bedrijf. Als jong meisje droomde ik van een veilige plek voor kinderen waar ze helemaal zichzelf konden zijn.
Ik zag het voor me en de droom werd werkelijkheid. Dag in, dag uit ging ik met plezier naar mijn werk.
Ondanks dat het zo’n fijne plek was, begon ik te dromen van ander werk. Een volgende stap in dezelfde droom: een veilige en liefdevolle plek helpen creëren voor kinderen. Dat kan in een kinderdagverblijf. Maar veilig en geliefd voelen begint in gezinnen. Het gaat erom dat elk kind gezien en gehoord kan worden.
Daar gaat mijn vuurtje van branden. Ik besloot de volgende stap te nemen. Te gaan werken met gezinnen en hoe zij meer rust, aandacht en liefdevolle verbinding met elkaar kunnen ervaren.
Daarmee ben ik trouw aan mezelf. Aan mijn wensen, dromen en verlangens.
Ik kijk er enorm naar uit.
Maar nu eerst echt afscheid nemen. Met aandacht. Afscheid van de droom die ik heb waargemaakt, de droom die me dierbaar is.
Ik voel rouw. De tranen springen in mijn ogen als ik denk aan het definitieve afscheid. Op dit moment heb ik nog even helemaal geen zin in nieuw; ik wil vooral huilen.
Dan kan ik straks mijn nieuwe verhaal gaan leven. De nieuwe hoofdstukken gaan schrijven.
Ik heb mijn bedrijf verkocht.
