Ik was mijn zoontje zijn voeten aan het masseren en hij zei: “Mama, je doet het niet met aandacht.”
Betrapt!
Hij voelde dat ik ergens anders was. Ik was met mijn aandacht nog bij de dag en bij een gesprek wat ik had gehad.
Dus al was ik bij hem, op dat moment (het moment om rustig de dag af te sluiten), ik was niet aanwezig ín
het moment. Niet met aandacht bij mijn kind.
Dat was natuurlijk niet de eerste keer. Mijn dochter praat tegen me en zegt: “Je luistert helemaal niet.”
Die horen we allemaal wel eens. Kinderen hebben haarfijn door of we met oprechte aandacht aanwezig
zijn of dat onze gedachten elders rondvliegen.
Niet echt aanwezig zijn is een onbetwistbaar thema van deze tijd. Vandaag de dag hebben we naast al
onze gedachten en mijmeringen een hoop extra afleiding in ons leven. Denk aan dat rechthoekige
metalen ding dat piept, trilt of oplicht wanneer het ons nodig heeft. Hoe vaak reageren we niet metéén
als er een appje binnenkomt – terwijl ons kind op dat moment ons iets zit te vertellen?
Herkenbaar?
Ik stelde een moeder eens voor om elke dag drie keer vijf minuten aandacht te hebben voor haar kind.
Echte, volledige, onverdeelde aandacht.
Dat is toch veel te weinig, zei ze.
Niet samen knutselen, boodschappen doen of naar de speeltuin, zei ik. Gewoon met gerichte, oprechte
aandacht kijken of luisteren.
Echte aandacht zorgt ervoor dat de andere partij zich gezien, gehoord en erkend voelt. Je kind
(of je partner ;)) is weer opgeladen voor een deel van de dag.
Behalve dat het je relatie met je kind verbetert, brengt het jou zelf ook iets. Een mini-meditatie.
Want door met echte aandacht in het hier en nu te zijn doe je in feite een simpele maar
waardevolle aandachtsoefening.
Laat die gedachten maar als wolken in de lucht voorbij gaan. Dat is niet alleen een cadeautje voor je kind,
maar ook voor jezelf.
Doe het maar eens. Begin met een keer per dag. Laat je weten hoe het is gegaan?
