De eerste dag van een nieuwe lockdown. De winkelstraten waren overvol. Nu stil. Postbezorgers maken overuren. Het verhaal van de Mexicaanse visser en de zakenman kwam de afgelopen tijd steeds in me op. Ik deel het graag met jullie.
Een Mexicaanse visser en een zakenman
Een zakenman staat op de pier van een schilderachtig vissersdorpje. Hij geniet van de warme middagzon als er een klein vissersbootje binnenkomt. De jonge Mexicaan die aan het roer staat, stuurt het scheepje behendig naar de aanlegsteiger. In de laadruimte ligt vers gevangen vis.
“Hoe lang heb je erover gedaan om die te vangen?”, vraagt de zakenman geïnteresseerd.
“Oh, een paar uur of zo,” antwoordt de visserman.
“Waarom ben je dan nog niet wat langer gebleven om nog meer van die mooie vissen te vangen?”, merkt de zakenman op.
De Mexicaan schuift zijn hoed wat op zijn achterhoofd en zegt: “Met deze vangst heb ik weer genoeg om mijn gezin voorlopig te kunnen onderhouden.”
De zakenman wordt plotseling serieus, “Maar wat doe je dan met al je vrije tijd?”
Glimlachend antwoordt de zeeman, “Ik slaap uit, speel wat met de kinderen en neem siësta’s samen met mijn vrouw. ’S avonds ga ik het dorp in en speel ik met mijn vrienden gitaar, zing en drink een biertje. Ik het een vol en gelukkig leven.”
De zakenman onderbreekt het relaas van de visser en zegt: “Moet je horen, ik ben afgestudeerd in economie en ik kan je wel helpen met het maken van nog meer winst. Je kunt bijvoorbeeld beginnen met wat langer door te vissen per dag. Je kan de extra gevangen vis ook nog verkopen en met dat extra geld kan je weer een grotere boot aanschaffen, waardoor je nog meer vis gaat vangen.
En voor je het weet heb je zoveel geld dat je er makkelijk nog een tweede schip bij kunt nemen, en een derde, een vierde, net zolang tot je de trotse eigenaar van een hele vissersvloot bent.”
Bezeten van zijn eigen briljante ideeën vertelt de zakenman aan één stuk door over het maken van steeds grotere winsten. “En dan hoef je straks je vis niet meer aan de gewone man te verkopen, maar direct aan de visverwerkende industrie; misschien kan je dan zelf wel een conservenfabriek beginnen. En dan ben je helemaal eigen baas over het vissen, het verwerken en de verkoop, man. Dan kan je eindelijk dit gat verlaten en een huis kopen in Mexico-stad, of in Los Angeles, of New York als je wilt, en van daaruit kan je het bedrijf nog veel verder uitbreiden.”
Omdat hij het zo nog nooit had bekeken, vraagt de visser: “Maar, eh, hoelang gaat dat dan wel niet duren?”
Na wat hoofdrekenwerk zegt de zakenman: “Ongeveer vijftien, misschien twintig jaar, misschien wat korter als je hard je best doet.”
“En dan, señor?” vraagt de Mexicaan.
“Nou, dat is het betere werk!” roept de zakenman enthousiast, “want als de tijd er rijp voor is, verkoop je je bedrijf en heb je miljoenen.”
“Miljoenen? En dan?” vraagt de visser ongelovig.
De zakenman antwoordt: “dan ga je lekker met pensioen, koop je een leuk huis in een schilderachtig vissersplaatsje. Waar je lekker kan uitslapen, met je kleinkinderen en je vrouw samen leuke dingen doet.’ s Avonds kan je het dorp in en een biertje drinken met vrienden, gitaar spelen en zingen. Geweldig toch?”
Mooi verhaal, toch?
In deze tijd waar we verplicht moeten versimpelen en vertragen. Het kan stress geven, onrust, korte lontjes. Ook lijkt meer, groter en beter het hoogst haalbare. Je kan jezelf blijven afvragen waar het jou werkelijk om gaat. Wat vind jij nu echt belangrijk?
Vaak is het dichterbij dan je denkt.
Hoe is dit voor jou?
