Mijn dochter zat op dansles. Ze had een lieve juf en ze genoot van elke les. Ze vond het heerlijk, ging helemaal op in de dans. De week na les stond steevast in het teken van herhalen wat ze had geleerd, dansen was haar favoriete bezigheid.
En toen kwam er een andere juf. Een andere manier van lesgeven, een andere dynamiek. Het paste niet meer, voelde niet goed. Dansles werd stom, iets waar ze met veel tegenzin naar toe moest.
Ik vond het belangrijk dat ze wel naar dansles bleef gaan. Want tja, het is toch belangrijk dat je kind leert doorzetten, ook als het even niet leuk is. Ik wilde haar leren dat je niet gelijk kan opgeven, want dan leer je nooit moeilijkheden overwinnen als je groot bent. Ter info: ze was zes jaar.
Met gevolg dat er elke week een drama ontstond. Elke week ruzie waarbij ik me afvroeg: eh, dat is toch de bedoeling; dat ik haar leer volhouden? Maar ze leerde niks en er kwam niets goeds voor terug, alleen een kind dat steeds meer een hekel kreeg aan dansen, steeds meer stress had en steeds meer strijd in huis gaf.
Wat wil ik voor mijn kinderen?
Het duurde even, maar uiteindelijk kwam bij mij het inzicht. Want wat wil ik nou eigenlijk voor mijn kinderen? Waar geloof ik in? Via de harde weg leren je aan te passen aan dingen die niet goed voelen? Of is het beter om te luisteren naar het gevoel dat iets niet goed voor je is?
Zonder aarzelen kies ik voor dat laatste. Grenzen voelen en respecteren beats grenzen overgaan die niet goed voelen. In een tijd waarin de burn-out cijfers de pan uitrijzen, leer ik mijn kind dus liever te stoppen als iets niet past, dan krampachtig doorbijten. Luisteren naar je gevoel, trouw zijn aan jezelf en nee-zeggen zijn vaardigheiden die wij allemaal goed kunnen gebruiken in onze volle en veeleisende levens.
Even voor de duidelijkheid, ik veeg haar paadje heus niet helemaal schoon. Ze moet gewoon naar school, chagrijnig of niet, maakt met gezonde tegenzin haar huiswerk en heeft een zwemdiploma gehaald terwijl zwemles aardig gezegd geen favoriet was. Er is nu en er komt later nog genoeg op haar pad dat wat gewoon moet gebeuren, met of zonder zin.
Trouw zijn aan jezelf
Als ik mijn dochter wil meegeven dat ze op haar eigen manier en eigen tempo groot mag worden, dan heb ik te laten zien dat ik óók trouw ben aan mezelf. Nee zeg tegen de dingen die mij niet dienen. Dat ik mijn grenzen voel en respecteer, ook als dat niet zo hoort. Dat ik daarbij en passant even de stress van mijn eigen dochter over het hoofd zag, geeft wel aan dat mama ook nog wat te leren had op het gebied van aandacht hebben voor gevoel.
Dus als mijn dochter opziet tegen het zoveelste partijtje, dan zeggen we lekker af. En zo vertrouw ik erop dat mijn kinderen in contact blijven met zichzelf. Dat ze voelen wanneer ze mogen stoppen. En zo hoop ik ook dat ze kunnen doorzetten wanneer dat juist wel nodig is. Want wie goed naar zichzelf luistert, leert steeds beter onderscheid te maken tussen wat werkelijk belangrijk is en wat je los mag laten.
Hoe ga jij om met het luisteren naar jezelf? Nee zeggen, ook al is het wellicht ongepast? Doorzetten en je grenzen voelen? Trouw zijn aan jezelf? Wat leer jij aan je kinderen
